Już pierwsze dni po napaści Niemiec na Polskę w 1939 roku unaoczniły współczesnym , że trwająca wojna przeradzająca się powoli w konflikt światowy nie będzie podobna do poprzedniego konfliktu, który zakończył się w 1918 roku. Zdobycie przewagi / pokonanie przeciwnika miało dokonać się w myśl założeń doktryny Wehrmachtu i pomysłów „Fuehrera” przy pomocy wszystkich dostępnych „sił i środków”. Wśród ich arsenału znajdowało nie tylko porażenie wroga potęgą militarną ale także paraliżowanie go strachem wywoływanym brutalnością działania niemieckich oddziałów. Atakowano więc nie tylko zwarte formacje Wojska Polskiego. Obiektem napastniczej furii niszczenia i mordowania stawała się bardzo często ludność cywilna, jeńcy wojenni, obiekty oznaczone jako cywilne, szpitale (Wieluń 1.09.39 roku - atak lotniczy o kilkanaście minut wcześniej niż salwy na Westerplatte).